11 definiții pentru haramnin
HARAMÍN, haramini,
s. m. (
Înv. și
reg.) Haiduc (
1). ♦ Om rău. – Din
tc. harami, bg.,
sb. haramija. HARAMÍN, haramini,
s. m. (
Înv. și
reg.) Haiduc (
1). ♦ Om rău, fără inimă. – Din
tc. harami, bg.,
scr. haramija. HARAMÍN, haramini,
s. m. (Învechit)
1. Hoț de codru, tîlhar; haiduc. Ne-au călcat hoții!... Sînt la poartă o mie și mai bine de haramini. ODOBESCU, S. I 89. Voi, vitejilor, Haraminilor! Dați cu lăncele, Dați cu flintele. ALECSANDRI, P. P. 65.
2. Om rău, fără inimă. (Atestat în forma haramnin) Noroc din ceri pînă-n pămînt că nu m-a prins melianul și haramninul de Trăsnea, căci avea mare ciudă pe mine. CREANGĂ, A. 68. – Variantă: (rar)
haramnín s. m. HARAMNÍN s. m. v. haramin. haramín (
înv.,
reg.)
s. m.,
pl. haramíni
haramín s. m., pl. haramíni HARAMÍN ~i m. înv. 1) Om rău, lipsit de milă. 2) Hoț de codru. /<turc. harami haramin m.
1. hoț de codru, haiduc: voi, vitejilor, haraminilor! POP.;
2. tâlhar: haraminul de Trăsnea CR. [Turc. HARAMI].
haramín m. (turc. harami, tîlhar, supt infl. luĭ hain; ngr. haramis, alb. haramí, bg. sîrb. rut. haramija, ung. haramia și -mja. V.
haram). Vechĭ. Om nelegĭuit, asasin.
Haramnin dex online | sinonim
Haramnin definitie
Intrare: haramin
haramin substantiv masculin admite vocativul
haramnin admite vocativul substantiv masculin