Dicționare ale limbii române

15 definiții pentru îndatina

ÎNDATINÁ vb. I v. îndătina.
ÎNDĂTINÁ, îndătinez, vb. I. Refl. (Reg.) A se obișnui (cu) ceva. ♦ Tranz. A avea obiceiul să..., a obișnui. [Var.: îndatiná vb. I] – În + datină.
ÎNDATINÁ vb. I v. îndătina.
ÎNDĂTINÁ, îndătinez, vb. I. Refl. (Rar) A se obișnui (cu) ceva. ♦ Tranz. A avea obiceiul să..., a obișnui. [Var.: îndatiná vb. I] – În + datină.
ÎNDATINÁ vb. I v. îndătina.
ÎNDĂTINÁ, îndătinez, vb. I. Refl. (Rar) A se obișnui, a se deprinde cu ceva. ♦ Tranz. A avea obiceiul să..., a obișnui. (Atestat în forma îndatina) La noi, copiii de țărani, Moș Crăciun nu-ndatina să vină. BENIUC, V. 36. – Variantă: îndatiná vb. I.
îndătiná (a ~) (reg.) vb., ind. prez. 3 îndătineáză
îndătiná vb., ind. prez. 1 sg. îndătinéz, 3 sg. și pl. îndătineáză
ÎNDĂTINÁ vb. v. obișnui.
A ÎNDĂTINÁ ~éz tranz. 1) A face să se îndătineze. 2) rar (urmat de o propoziție completivă) A practica drept obicei; a obișnui. /în + datină
A SE ÎNDĂTINÁ pers. 3 se ~eáză intranz. A deveni datină. /în + datină
îndatinà v. a se deprinde, a se obișnui. [V. datină].
îndatinéz v. intr. (d. datină). Rar. Obișnuĭesc, am obiceĭ. V. refl. Mă obișnuĭesc, mă deprind.
îndătinéz (mă) v. refl. ob. la pers. III. Intru în datină, devin obiceĭ: mila s’a îndătinat pe la noĭ.
îndătina vb. v. OBIȘNUI.

îndatina dex online | sinonim

îndatina definitie

Intrare: îndătina
îndătina verb grupa I conjugarea a II-a
îndatina verb grupa I conjugarea a II-a